Stanisław Kalabiński (1890–1941): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→W niewoli i nazistowskich miejscach kaźni: poprawnie jest : W niemieckiej niewoli i miejscach kaźni |
m →W niemieckiej niewoli i miejscach kaźni: przez Niemców aresztowany, i : przez kogo wywieziony, zatrzymany , osadzony, przewieziony, torturowany, zamordowany ? - prosze jasno okreslic i nie zaklamywac historii |
||
Linia 36: | Linia 36: | ||
==== W niemieckiej niewoli i miejscach kaźni ==== |
==== W niemieckiej niewoli i miejscach kaźni ==== |
||
Następnie udaje się do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie w listopadzie 1939 został aresztowany i 25 listopada wywieziony do [[oflag]]u IX C [[Rotenburg an der Fulda]]. Tam w dniu 12 kwietnia 1940 został zatrzymany pod zarzutem "wymordowania w dniu 9 września 1939 roku w [[Stopnica|Stopnicy]] bezbronnego oddziału" (orkiestry 15 Pułku Pancernego) i osadzony w [[Buchenwald|obozie koncentracyjnym Buchenwald]]. W obozie był torturowany. Próbowano zmusić go do przyznania się, że wydał rozkaz rozstrzeliwania niemieckiej ludności cywilnej na Górnym Śląsku. Pomimo tortur odmówił podpisania stosownego oświadczenia. 25 czerwca 1941 został przewieziony do więzienia w Radomiu. 15 sierpnia tego roku został skreślony z listy więźniów, wydany [[Gestapo]] i zamordowany. Egzekucja wykonana została w nieznanych bliżej okolicznościach, prawdopodobnie w [[Firlej (Radom)|Firleju]]. |
Następnie udaje się do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie w listopadzie 1939 został przez Niemców aresztowany i 25 listopada wywieziony do [[oflag]]u IX C [[Rotenburg an der Fulda]]. Tam w dniu 12 kwietnia 1940 został zatrzymany pod zarzutem "wymordowania w dniu 9 września 1939 roku w [[Stopnica|Stopnicy]] bezbronnego oddziału" (orkiestry 15 Pułku Pancernego) i osadzony w [[Buchenwald|niemieckom obozie koncentracyjnym Buchenwald]]. W obozie był torturowany. Próbowano zmusić go do przyznania się, że wydał rozkaz rozstrzeliwania niemieckiej ludności cywilnej na Górnym Śląsku. Pomimo tortur odmówił podpisania stosownego oświadczenia. 25 czerwca 1941 został przewieziony do niemieckiego więzienia w Radomiu. 15 sierpnia tego roku został skreślony z listy więźniów, wydany [[Gestapo]] i zamordowany. Egzekucja wykonana została w nieznanych bliżej okolicznościach, prawdopodobnie w [[Firlej (Radom)|Firleju]]. |
||
== Awanse == |
== Awanse == |
Wersja z 04:09, 13 wrz 2013
pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne |
cesarska i królewska Armia |
Jednostki |
24 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Stanisław Jan Kalabiński (23 października[1] 1890 w Sosnowcu, 15 sierpnia 1941 w Radomiu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Młodość i działalność niepodległościowa
Ukończył polska szkołę handlową w Będzinie. Po uzyskaniu matury studiował w latach 1908 – 1910 w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie aktywnie działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i skautingu. W 1912 wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, w ramach których w 1914 ukończył Szkołę Oficerską w Nowym Sączu.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich w których służył w okresie od 1 sierpnia 1914 do 17 lipca 1917. W tym okresie pełnił funkcję dowódcy plutonu, a następnie kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów I Brygady. W tym czasie był dwukrotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie, w obozie przebywał od 17 lipca 1917 do marca 1918. W kwietniu 1918 roku w Polskiej Sile Zbrojnej, gdzie pełnił funkcję dowódcy kompanii w Szkole Podoficerskiej Inspektoratu Szkolenia Piechoty.
Służba w Wojsku Polskim
W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został dowódcą Szkoły Podoficerskiej. W kwietniu 1919 został przeniesiony do służby liniowej na stanowisko dowódcy batalionu w 3 Pułku Piechoty Legionów. 10 września 1920 został dowódcą 24 Pułku Piechoty, funkcję tę pełni do 1930. W tym czasie ukończył kurs dla wyższych dowódców w Warszawie (1921) i kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (1922). 16 marca 1927 awansował na pułkownika. W 1930 został dowódcą Brygady KOP „Grodno” w Grodnie[2], a w 1936 dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Poleskiej Dywizji Piechoty w Kobryniu.
W sierpniu 1939 mianowany został dowódcą 55 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) i dowodził nią w kampanii wrześniowej (dywizja walczyła w składzie Grupy Operacyjnej "Śląsk", Armii „Kraków”). Dowodząc dywizją przechodzi szlak bojowy od Mikołowa na Górnym Śląsku do okolic Tomaszowa Lubelskiego. W dniu 19 września 1939 w okolicy miejscowości Ulów z grupą około 300 żołnierzy po zaciętej walce przebił się przez okrążające wojska niemieckie, a po wyjściu nakazał rozejść się żołnierzom.
W niemieckiej niewoli i miejscach kaźni
Następnie udaje się do Warszawy, gdzie w listopadzie 1939 został przez Niemców aresztowany i 25 listopada wywieziony do oflagu IX C Rotenburg an der Fulda. Tam w dniu 12 kwietnia 1940 został zatrzymany pod zarzutem "wymordowania w dniu 9 września 1939 roku w Stopnicy bezbronnego oddziału" (orkiestry 15 Pułku Pancernego) i osadzony w niemieckom obozie koncentracyjnym Buchenwald. W obozie był torturowany. Próbowano zmusić go do przyznania się, że wydał rozkaz rozstrzeliwania niemieckiej ludności cywilnej na Górnym Śląsku. Pomimo tortur odmówił podpisania stosownego oświadczenia. 25 czerwca 1941 został przewieziony do niemieckiego więzienia w Radomiu. 15 sierpnia tego roku został skreślony z listy więźniów, wydany Gestapo i zamordowany. Egzekucja wykonana została w nieznanych bliżej okolicznościach, prawdopodobnie w Firleju.
Awanse
- podporucznik - 25 czerwca 1915
- porucznik - 1 listopada 1916
- kapitan - 1918
- major - 1920
- podpułkownik - 1922
- pułkownik - 16 marca 1927 ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie)
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
- Stefan Jellenta, Jeszcze jeden dokument zbrodni Wehrmachtu, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (46), Warszawa 1968, s. 397-399.
- Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. II, ISBN 83-11-07434-8, s. 379, 383, 424, 425.
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 774-775. ISBN 83-211-1096-7.
- Pułkownicy piechoty II RP
- Oficerowie Korpusu Ochrony Pogranicza
- Żołnierze Polnische Wehrmacht
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914-1918
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Członkowie Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie"
- Członkowie Polskich Drużyn Strzeleckich
- Ludzie związani z Kobryniem
- Ludzie związani z Sosnowcem
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Ofiary represji Niemiec nazistowskich w Europie 1933-1945
- Uczestnicy kampanii wrześniowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Urodzeni w 1890
- Więźniowie KL Buchenwald
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Zmarli w 1941