[go: nahoru, domu]
Przejdź do zawartości

Wywiadownia gospodarcza: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
trochę uporządkowanie, redakcyjne, drobne redakcyjne
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 1: Linia 1:
{{źródła|data=2013-12}}
{{źródła|data=2013-12}}
'''Wywiadownia gospodarcza''' – wyspecjalizowany podmiot zajmujący się odpłatnie pozyskiwaniem informacji gospodarczych dotyczących sytuacji [[Gospodarka|gospodarczej]] [[Przedsiębiorstwo|przedsiębiorstw]].
'''Wywiadownia gospodarcza''' – wyspecjalizowany podmiot zajmujący się odpłatnie pozyskiwaniem informacji dotyczących sytuacji [[Gospodarka|gospodarczej]] [[Przedsiębiorstwo|przedsiębiorstw]].


Wywiadownie przygotowują na rzecz swoich klientów '''raporty handlowe (gospodarcze)''', których celem jest zminimalizowanie ryzyka związanego ze współpracą z innym podmiotem. Zdobywa informacje stosując tzw. [[biały wywiad]]. Najważniejszymi źródłami danych dla wywiadowni gospodarczych są dokumenty składane do [[Krajowy Rejestr Sądowy|Krajowego Rejestru Sądowego]] (m.in. [[Sprawozdanie finansowe|sprawozdania finansowe]]), prasa, publikacje branżowe, Internet, [[Biuro informacji gospodarczej|biura informacji gospodarczej]], klienci, dostawcy, a także sami przedsiębiorcy<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Gołębiowski (red.) | imię = Grzegorz | tytuł = Analiza finansowa przedsiębiorstwa | wydawca = Wydawnictwo Difin | miejsce = Warszawa | data = 2014 | strony = 51 | isbn = 978-83-7930-068-6 | nazwisko2 = Grycuk | imię2 = Adrian | nazwisko3 = Tłaczała | imię3 = Agnieszka | nazwisko4 = Wiśniewski | imię4 = Piotr}}</ref>.
Wywiadownie przygotowują na rzecz swoich klientów '''raporty handlowe (gospodarcze)''', których celem jest zminimalizowanie ryzyka związanego ze współpracą z innym podmiotem. Zdobywają informacje stosując tzw. [[biały wywiad]]. Najważniejszymi źródłami danych dla wywiadowni gospodarczych są dokumenty składane do [[Krajowy Rejestr Sądowy|Krajowego Rejestru Sądowego]] (m.in. [[Sprawozdanie finansowe|sprawozdania finansowe]]), prasa, publikacje branżowe, Internet, [[Biuro informacji gospodarczej|biura informacji gospodarczej]], klienci, dostawcy, a także sami przedsiębiorcy<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Gołębiowski (red.) | imię = Grzegorz | tytuł = Analiza finansowa przedsiębiorstwa | wydawca = Wydawnictwo Difin | miejsce = Warszawa | data = 2014 | strony = 51 | isbn = 978-83-7930-068-6 | nazwisko2 = Grycuk | imię2 = Adrian | nazwisko3 = Tłaczała | imię3 = Agnieszka | nazwisko4 = Wiśniewski | imię4 = Piotr}}</ref>.


== Historia ==
== Historia ==
Pozyskiwanie informacji gospodarczych istniało od wieków, jednakże dopiero druga połowa XIX w wraz z rozwojem przemysłowym, przyniosła wzrost zapotrzebowania na profesjonalne informacje gospodarcze a w konsekwencji – rozwój wywiadowni gospodarczych, początkowo zwanych biurami informacyjnymi.
Pozyskiwanie informacji gospodarczych istniało od wieków, jednakże dopiero druga połowa XIX wieku przyniosła wzrost zapotrzebowania na profesjonalne informacje gospodarcze a w konsekwencji – rozwój wywiadowni gospodarczych, początkowo zwanych biurami informacyjnymi.


Pierwsze na świecie biuro informacyjne, pod taką właśnie nazwą – ''Le bureau des renseignements'' (biuro informacyjne), świadczyło usługi śledcze i kredytowe. Założył je w 1833 w [[Paryż|Paryżu]] Eugene–François Vidocq, były przestępca, a także właściciel wielu patentów i szef francuskiej policji kryminalnej Sûreté Nationale.
Pierwsze na świecie biuro informacyjne, pod taką właśnie nazwą – ''Le bureau des renseignements'' (biuro informacyjne), świadczyło usługi śledcze i kredytowe. Założył je w 1833 w [[Paryż|Paryżu]] Eugene–François Vidocq, były przestępca, a także właściciel wielu patentów i szef francuskiej policji kryminalnej Sûreté Nationale.


W 1841 w Stanach Zjednoczonych, kupiec jedwabiu, Lewis Tappan, uruchomił w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] pierwszą na świecie agencję udzielającą informacji wywiadu gospodarczego – Mercantile Agency Lewis Tappan & Co (Agencja Handlowa Lewis Tappan i spółka). Po kilku przekształceniach własnościowych w latach 1859 – 1933 zmieniono nazwę na R.G. Dun & Co. Drugą firmę wywiadowczą w USA – Mercantile Agency J.M. Bradstreet & Son, założył w 1849 kupiec tekstylny i jurysta, John M. Bradstreet. Obie firmy połączyły się w 1933 i do chwili obecnej działają pod marką Dun & Bradstreet.
W 1841 w [[Stany Zjednoczone|Stanach Zjednoczonych]] kupiec jedwabiu, Lewis Tappan uruchomił w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] pierwszą na świecie agencję udzielającą informacji wywiadu gospodarczego – Mercantile Agency Lewis Tappan & Co (Agencja Handlowa Lewis Tappan i spółka). Po kilku przekształceniach własnościowych w latach 1859 – 1933 zmieniono nazwę na R.G. Dun & Co. Drugą firmę wywiadowczą w USA – Mercantile Agency J.M. Bradstreet & Son, założył w 1849 kupiec tekstylny i jurysta, John M. Bradstreet. Obie firmy połączyły się w 1933 i do chwili obecnej działają pod marką Dun & Bradstreet.


Kolejnym biurem branży wywiadu gospodarczego była, założona w 1862 w Amsterdamie przez kupca, W.J.J. Gompertza, funkcjonująca do dziś, firma Wys Muller Company. Jako drugie w Europie, z inicjatywy grupy miejscowych kupców i przemysłowców pod przewodnictwem Adama Hafenrichtera, w 1870 rozpoczęło działalność w [[Wiedeń|Wiedni]]u Creditorenverein zum Schutz der Forderung von Insolvenzen (Stowarzyszenie Wierzycieli do ochrony roszczeń przed niewypłacalnością). Po fuzji z Nordbömimischen Kreditorenverein w 1941 r., nazwę zmieniono na Kreditschutzverband von 1870 (Stowarzyszenie Ochrony Kredytów), obecnie KSV 1870. W 1872 w Berlinie powstało następne biuro informacyjne – Auskunftei W. Schimmelpfeng. Jego założyciel Wilhelm Schimmelpfeng wkrótce otworzył filie w Wiedniu, Budapeszcie, Paryżu, Londynie, Amsterdamie, Moskwie, Odessie, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie, Kairze i Sydney.
Kolejnym biurem branży wywiadu gospodarczego była założona w 1862 w [[Amsterdam|Amsterdamie]] przez kupca, W.J.J. Gompertza, funkcjonująca do dziś, firma Wys Muller Company. Jako drugie w Europie, z inicjatywy grupy miejscowych kupców i przemysłowców pod przewodnictwem Adama Hafenrichtera, w 1870 rozpoczęło działalność w [[Wiedeń|Wiedni]]u Creditorenverein zum Schutz der Forderung von Insolvenzen (Stowarzyszenie Wierzycieli do ochrony roszczeń przed niewypłacalnością). Po fuzji z Nordbömimischen Kreditorenverein w 1941 nazwę zmieniono na Kreditschutzverband von 1870 (Stowarzyszenie Ochrony Kredytów), obecnie KSV 1870. W 1872 w Berlinie powstało następne biuro informacyjne – Auskunftei W. Schimmelpfeng. Jego założyciel Wilhelm Schimmelpfeng wkrótce otworzył filie w Wiedniu, Budapeszcie, Paryżu, Londynie, Amsterdamie, Moskwie, Odessie, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie, Kairze i Sydney.


W Polsce po 1894, oprócz filii biura W. Schimmelpfenga, zaczęły powstawać inne biura wywiadu gospodarczego, takie jak Biuro Handlowo-Informacyjne Adolfa Rosenthala, założone w 1896 Biuro Informacyjno-Komisowe S. Klaczkina czy Wywiadownia Handlowa Kazimierza Piechockiego. Jednocześnie grupa prawników, kupców i bankowców rozpoczęła w 1898 prace nad ustawą o biurach informacji handlowych, która weszła w życie w 1905.
W Polsce po 1894, oprócz filii biura W. Schimmelpfenga, zaczęły powstawać inne biura wywiadu gospodarczego, takie jak Biuro Handlowo-Informacyjne Adolfa Rosenthala, założone w 1896 Biuro Informacyjno-Komisowe S. Klaczkina czy Wywiadownia Handlowa Kazimierza Piechockiego. Jednocześnie grupa prawników, kupców i bankowców rozpoczęła w 1898 prace nad ustawą o biurach informacji handlowych, która weszła w życie w 1905.
Linia 23: Linia 23:
* dane teleadresowe podmiotu
* dane teleadresowe podmiotu
* dane rejestrowe m.in. skład kierownictwa, uprawnienia do reprezentacji, skład [[Rada nadzorcza|rady nadzorczej]]
* dane rejestrowe m.in. skład kierownictwa, uprawnienia do reprezentacji, skład [[Rada nadzorcza|rady nadzorczej]]
* historię przedsiębiorstwa, przedmiot działalności, udział w rynku, kluczowi klienci
* historię przedsiębiorstwa, przedmiot działalności, udział w rynku, kluczowi klienci, najważniejsi dostawcy
* informacje o spółkach zależnych, a także powiązaniach kapitałowych i osobowych
* informacje o spółkach zależnych, a także powiązaniach kapitałowych i osobowych
* [[kapitał (ekonomia)|kapitał]], nieruchomości, zatrudnienie
* [[kapitał (ekonomia)|kapitał]], nieruchomości, zatrudnienie
* kierunki oraz wolumen [[import]]u i[[eksport]]u
* kierunki oraz wolumen [[import]]u i [[eksport]]u
* dostawcy i odbiorcy,
* realizowane lub planowane inwestycje, fuzje lub przejęcia
* realizowane lub planowane inwestycje, fuzje lub przejęcia
* [[sprawozdanie finansowe]] podmiotu
* [[sprawozdanie finansowe]] podmiotu
Linia 34: Linia 33:
* ocena zdolności [[Kredyt bankowy|kredytowej]]
* ocena zdolności [[Kredyt bankowy|kredytowej]]
* terminowość regulowania zobowiązań (tzw. moralność płatnicza)
* terminowość regulowania zobowiązań (tzw. moralność płatnicza)
* analiza wyników podmiotu na tle sektora
* analiza wyników finansowych podmiotu na tle sektora


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}

Wersja z 01:08, 5 gru 2013

Szablon:Źródła Wywiadownia gospodarcza – wyspecjalizowany podmiot zajmujący się odpłatnie pozyskiwaniem informacji dotyczących sytuacji gospodarczej przedsiębiorstw.

Wywiadownie przygotowują na rzecz swoich klientów raporty handlowe (gospodarcze), których celem jest zminimalizowanie ryzyka związanego ze współpracą z innym podmiotem. Zdobywają informacje stosując tzw. biały wywiad. Najważniejszymi źródłami danych dla wywiadowni gospodarczych są dokumenty składane do Krajowego Rejestru Sądowego (m.in. sprawozdania finansowe), prasa, publikacje branżowe, Internet, biura informacji gospodarczej, klienci, dostawcy, a także sami przedsiębiorcy[1].

Historia

Pozyskiwanie informacji gospodarczych istniało od wieków, jednakże dopiero druga połowa XIX wieku przyniosła wzrost zapotrzebowania na profesjonalne informacje gospodarcze a w konsekwencji – rozwój wywiadowni gospodarczych, początkowo zwanych biurami informacyjnymi.

Pierwsze na świecie biuro informacyjne, pod taką właśnie nazwą – Le bureau des renseignements (biuro informacyjne), świadczyło usługi śledcze i kredytowe. Założył je w 1833 w Paryżu Eugene–François Vidocq, były przestępca, a także właściciel wielu patentów i szef francuskiej policji kryminalnej Sûreté Nationale.

W 1841 w Stanach Zjednoczonych kupiec jedwabiu, Lewis Tappan uruchomił w Nowym Jorku pierwszą na świecie agencję udzielającą informacji wywiadu gospodarczego – Mercantile Agency Lewis Tappan & Co (Agencja Handlowa Lewis Tappan i spółka). Po kilku przekształceniach własnościowych w latach 1859 – 1933 zmieniono nazwę na R.G. Dun & Co. Drugą firmę wywiadowczą w USA – Mercantile Agency J.M. Bradstreet & Son, założył w 1849 kupiec tekstylny i jurysta, John M. Bradstreet. Obie firmy połączyły się w 1933 i do chwili obecnej działają pod marką Dun & Bradstreet.

Kolejnym biurem branży wywiadu gospodarczego była założona w 1862 w Amsterdamie przez kupca, W.J.J. Gompertza, funkcjonująca do dziś, firma Wys Muller Company. Jako drugie w Europie, z inicjatywy grupy miejscowych kupców i przemysłowców pod przewodnictwem Adama Hafenrichtera, w 1870 rozpoczęło działalność w Wiedniu Creditorenverein zum Schutz der Forderung von Insolvenzen (Stowarzyszenie Wierzycieli do ochrony roszczeń przed niewypłacalnością). Po fuzji z Nordbömimischen Kreditorenverein w 1941 nazwę zmieniono na Kreditschutzverband von 1870 (Stowarzyszenie Ochrony Kredytów), obecnie KSV 1870. W 1872 w Berlinie powstało następne biuro informacyjne – Auskunftei W. Schimmelpfeng. Jego założyciel Wilhelm Schimmelpfeng wkrótce otworzył filie w Wiedniu, Budapeszcie, Paryżu, Londynie, Amsterdamie, Moskwie, Odessie, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie, Kairze i Sydney.

W Polsce po 1894, oprócz filii biura W. Schimmelpfenga, zaczęły powstawać inne biura wywiadu gospodarczego, takie jak Biuro Handlowo-Informacyjne Adolfa Rosenthala, założone w 1896 Biuro Informacyjno-Komisowe S. Klaczkina czy Wywiadownia Handlowa Kazimierza Piechockiego. Jednocześnie grupa prawników, kupców i bankowców rozpoczęła w 1898 prace nad ustawą o biurach informacji handlowych, która weszła w życie w 1905.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości przyniosło dalszy rozwój wywiadowni gospodarczych, takich jak Biuro Kredytowo-Informacyjnego „Wywiad” Sp. z o.o. we Lwowie (w skład zarządu wchodzili przedstawiciele Związku Banków w Polsce) czy Międzynarodowe Biuro Informacyjne Providentia Bronisława Abramowicza, z którego usług korzystała m.in. firma E. Wedel.

Jedną z pierwszych wywiadowni powstałych w Polsce po 1989 była firma InfoCredit.

Zawartość raportu handlowego

Raport handlowy przygotowany przez wywiadownię zawiera m.in.:

  • dane teleadresowe podmiotu
  • dane rejestrowe m.in. skład kierownictwa, uprawnienia do reprezentacji, skład rady nadzorczej
  • historię przedsiębiorstwa, przedmiot działalności, udział w rynku, kluczowi klienci, najważniejsi dostawcy
  • informacje o spółkach zależnych, a także powiązaniach kapitałowych i osobowych
  • kapitał, nieruchomości, zatrudnienie
  • kierunki oraz wolumen importu i eksportu
  • realizowane lub planowane inwestycje, fuzje lub przejęcia
  • sprawozdanie finansowe podmiotu
  • wypłacalność, ocena płatności, postępowanie windykacyjne
  • nazwy banków obsługujących
  • ocena zdolności kredytowej
  • terminowość regulowania zobowiązań (tzw. moralność płatnicza)
  • analiza wyników finansowych podmiotu na tle sektora
  1. ↑ Grzegorz Gołębiowski (red.), Adrian Grycuk, Agnieszka Tłaczała, Piotr Wiśniewski: Analiza finansowa przedsiębiorstwa. Warszawa: Wydawnictwo Difin, 2014, s. 51. ISBN 978-83-7930-068-6.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wywiadownia_gospodarcza&oldid=38071427”