[go: nahoru, domu]
Przejdź do zawartości

Gabriel Garko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gabriel Garko
Ilustracja
Imię i nazwisko

Dario Gabriel Oliviero

Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1974
Turyn

Zawód

aktor, model

Lata aktywności

od 1995

Dario Gabriel Oliviero[1], bardziej znany jako Gabriel Garko (ur. 12 lipca 1974 w Turynie) – włoski aktor filmowy i telewizyjny, model. Pseudonim Garko wybrał na cześć swojej matki, której nazwisko brzmi Garchio[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Turynie[3][4] w prowincji Piemont. Jego ojciec pochodzi z Wenecji Euganejskiej, a matka z Katanii[5]. Dorastał wraz z trzema siostrami: Nadią, Sonią i Laurą w Settimo Torinese[6]. Jego matka chciała, by został lekarzem lub prawnikiem. Zamiłowanie do kina u Garko rozniecił ojciec, który zabrał go na film King Kong, który go przeraził. Od tego dnia marzył o występach w filmach[7]. Na łamach magazynu „Oggi” wyjawił, że gdy miał 16 lat był molestowany przez żonatego mężczyznę[8].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 otrzymał tytuł Mr. Settimo Torinese[9][10], a rok później został Misterem Włoch[11][12]. Odbył służbę wojskową w Korpusie Karabinierów[13].

Dorabiał jako model, pojawiał się w fotonowelach, zanim zadebiutował w filmie Zbyt gorąco (Troppo caldo, 1995) z Francescą Dellerą[14]. Następnie wystąpił w dwóch telefilmach: Pani z miasta (La signora della città, 1996) z udziałem Ethana Wayne'a, Tomasa Arany, Carroll Baker i Marii Grazii Cucinotty oraz Kobieta na wyścigu (Una donna in fuga, 1996) z Danielem McVicarem, Giną Lollobrigidą i Benem Gazzarą.

W dramacie Ferzana Özpeteka On, ona i on (Le fate ignoranti, 2001) zagrał homoseksualistę z AIDS[15]. W melodramacie Tinta Brassa Czarny anioł (Senso '45, 2002) na podstawie powieści Camilla Boita został obsadzony w roli niemieckiego oficera SS, Helmuta Schultza, który wplątał się w namiętny romans z żoną wysokiej rangi włoskiego urzędnika. Pozował w nagiej sesji do charytatywnego kalendarza na rok 2002 włoskiego magazynu „Max”[16]. W 2006 przyjął rolę Antonio „Tonio” Fortebracci w telenoweli Canale 5 Honor i szacunek (L'onore e il rispetto), a potem wystąpił jako Nito Valdi w miniserialu Canale 5 Grzech i wstyd (Il peccato e la vergogna, 2010-2014) z udziałem Francesco Testi. Wcielił się w postać Rudolpha Valentino w miniserialu Canale 5 Boski Valentino (Rodolfo Valentino - La leggenda, 2013) z Asią Argento w roli Natachy Rambovej[17][18].

19 grudnia 2005 został wybrany, by podczas igrzysk zapalać znicz olimpijski, reklamując włoski film telewizyjny podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie. Zdjęcia kręcono ok. km wewnątrz pracowni Cinecittà[19]. W styczniu 2010 trafił na okładkę „Vanity Fair”[20].

W 2016 wystąpił na scenie Teatro Politeama Greco w Lecce jako Andrew Rally w komedii Nienawiść Hamleta (Odio Amleto) według Paula Rudnicka[21]. Był prezenterem Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo[22][23].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Spotykał się z włoską aktorką i modelką Evą Grimaldi (1997-2001), włoską aktorką Manuelą Arcuri (2004) i włoską piosenkarką Sereną Autieri (2006)[24].

25 września 2020 w programie Grande Fratello VIP w wieku 47 lat ujawnił swój homoseksualizm i wyznał, że miał związek, który trwał 11 lat z Riccardo[25][26] i że był związany z Gabriele Rossim[27][28].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1996: Kobieta na wyścigu (Una donna in fuga)
  • 1998: Mashamal - Powrót na pustynię (Mashamal - Ritorno al deserto)
  • 1998: Paparazzi jako Gabriel
  • 2001: On, ona i on (Le fate ignoranti) jako Ernesto
  • 2002: Wieczna Callas (Callas Forever) jako Marco / Don Jose
  • 2002: Zmysły 1945 (Senso '45) jako Helmut Schultz
  • 2007: Piękna żona (Una moglie bellissima) jako Andrea
  • 2008: Czekam na słońce (Aspettando il sole) jako Samuel
  • 2014: Dziewczynka z kotem (Incompresa) jako Padre

Produkcje TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1994: Poważnie (Scherzi a parte)
  • 1995: Zbyt gorąco (Troppo caldo)
  • 1996: Pani z miasta (La signora della città)
  • 1998: Czarny anioł (Angelo nero) jako Jack Altieri
  • 1999: Villa Ada
  • 1999: Trzy gwiazdy (Tre stelle) jako Massimo Del Monte
  • 1999: Ukąszenie węża (Il morso del serpente) jako Angelo Berti
  • 2001–2003-2015: Sekrety kobiet (Il bello delle donne) jako Roberto Bobo De Contris
  • 2001: Oczy zielonej trucizny (Occhi verde veleno) jako Carlo Roversi
  • 2005: Adua i Giulia - Historia pewnej przyjaźni (I colori della vita) jako Luca
  • 2006: Saga sycylijska (L'onore e il rispetto) jako Tonio Fortebracci
  • 2008: Rozgrzeszenie (Io ti assolvo) jako Francesco
  • 2008: Róża i krew (Il sangue e la rosa) jako Rocco Riboni
  • 2009: Saga sycylijska 2 (L'onore e il rispetto – Parte seconda) jako Tonio Fortebracci
  • 2010: Gorący kryminał (Caldo criminale) jako Valerio
  • 2010: Grzech i wstyd (Il peccato e la vergogna) jako Nito Valdi
  • 2011: Ciepła krew (Sangue caldo) jako Mister / Arturo 'Mister' La Paglia
  • 2011: Twarz anioła (Viso d'angelo) jako Roberto Parise
  • 2012: Saga sycylijska 3 (L'onore e il rispetto – Parte terza) jako Tonio Fortebracci
  • 2014: Grzech i wstyd 2 (Il peccato e la vergogna 2) jako Nito Valdi
  • 2014: Rudolf Valentino – legenda (Rodolfo Valentino - La leggenda) jako Valentino
  • 2015: Saga sycylijska 4 (L'onore e il rispetto – Parte quarta) jako Tonio Fortebracci

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Gabriel Garko:«Non sono un uomo da 24 ore». Style.it. [dostęp 2019-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-28)]. (wł.).
  2. ↑ Biografia di Gabriel Garko: tutte le curiosità sull'attore. Gossippiù. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  3. ↑ Gabriel Garko. MYmovies. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  4. ↑ Gabriel Garko. Most Beautiful Man. [dostęp 2019-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
  5. ↑ Gabriel Garko - Bio, Facts, Family. Famous Birthdays. [dostęp 2015-01-19]. (ang.).
  6. ↑ Gabriel Garko biografia. Settemuse.it. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  7. ↑ Gabriel Garko: dallo strip a Cannes. Isa e Chia. [dostęp 2017-01-07]. (wł.).
  8. ↑ Natalia: Gabriel Garko speaks: “I’ve always been gay” – exclusive. Chicago Popular. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  9. ↑ Gabriel Garko compie 40 anni: tante curiosità sul re della fiction italiana. UrbanPost. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  10. ↑ Garko più bello d' Italia festeggia con Marina. Corriere della Sera. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  11. ↑ Gabriel Garko e la sfilata in mutande del 1991. Spetteguless. [dostęp 2014-03-09]. (wł.).
  12. ↑ Gabriel Garko, ecco com’era!. Tuttouomini.it. [dostęp 2013-03-19]. (wł.).
  13. ↑ A Gabriel Garko e Beppe Fiorello il premio Rodolfo Valentino 2014 Italian Excellence. Guida tv. [dostęp 2015-01-19]. (wł.).
  14. ↑ Gabriel Garko Factsheet. AllMovie. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  15. ↑ Federico Boni: Gabriel Garko, “Sogno che nessuno mi chieda più con chi vado a letto”. Gay.it, 2019-11-20. [dostęp 2022-08-05]. (wł.).
  16. ↑ Gabriel Garko Trivia. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  17. ↑ Gabriel Garko: Rudolph Valentino. Alt Film Guide. [dostęp 2017-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-08)]. (ang.).
  18. ↑ Emanuele Bigi (2014-04-17): Gabriel Garko: «Io, nudo per Rodolfo Valentino». „Vanity Fair”. [dostęp 2017-01-07]. (wł.).
  19. ↑ La Fiaccola Olimpica attraversa gli Studi di Cinecittà. Cinecittà Studios. [dostęp 2019-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)]. (wł.).
  20. ↑ Gabriel Garko Magazines. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  21. ↑ Adriana Falsone (2014-04-17): Gabriel Garko e il legame con la commedia 'Odio Amleto'. Blasting News. [dostęp 2017-01-07]. (wł.).
  22. ↑ Andrea Parrella (2016-01-27): Gabriel Garko pronto a Sanremo 2016: “Non chiamatemi valletto, sarò conduttore”. tv.fanpage.it. [dostęp 2017-01-07]. (wł.).
  23. ↑ Alessandra Vitali (2016-01-13): Festival di Sanremo, arriva Gabriel Garko: il bello della tv debutta all'Ariston. Repubblica.it. [dostęp 2017-01-07]. (wł.).
  24. ↑ Gabriel Garko Relationships. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-05]. (ang.).
  25. ↑ Arianna Ascione: Gabriel Garko a Verissimo: «Sono stato undici anni con un uomo, Riccardo. La storia con Gabriele Rossi? Finita». Corriere della Sera, 2020-10-02. [dostęp 2022-08-05]. (wł.).
  26. ↑ Gabriel Garko: “Sono gay da sempre, quale latin lover”. Gay.it, 2022-05-12. [dostęp 2022-08-05]. (wł.).
  27. ↑ Arianna Ascione: Garko e il coming out: «Ora mi tolgo la maschera: sono stato undici anni con un uomo, Riccardo». Corriere della Sera, 2020-10-02. [dostęp 2022-08-05]. (wł.).
  28. ↑ Hedda Hopper: Gabriele Rossi „Gabriel Garko? Amanti prima che fidanzati”/ „La passione è esplosa..”. IlSussidiario.net, 2021-01-02. [dostęp 2022-08-05]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gabriel_Garko&oldid=67765233”