[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Eduard Kadlec

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eduard Kadlec
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1880
Uście nad Łabą

Data i miejsce śmierci

19 sierpnia 1961
Brno

Przebieg służby
Lata służby

1909–1937

Siły zbrojne

CK Armia
Wojsko Czechosłowacji

Jednostki

Korpus Czechosłowacki

Stanowiska

ziemski komendant wojskowy w Brnie; d-ca wojsk lądowych na Śląsku i Morawach

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

pracownik muzeum w Brnie

Odznaczenia
Order Sokoła (Czechosłowacja) Krzyż Wojenny Czechosłowacki Wielki Oficer Królewskiego Orderu Lwa (Belgia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Komandor Orderu Korony Rumunii Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Komandorski Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)

Eduard Kadlec (ur. 10 marca 1880 w Uściu nad Łabą, zm. 19 sierpnia 1961 w Brnie) – czeski generał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1900 r. ukończył szkolenie w artyleryjskim korpusie kadetów w Wiedniu i do 1909 r. służył w austro-węgierskiej artylerii fortecznej. Potem przeniesiony do rezerwy, wkrótce zaciągnął się do służby w belgijskim wojsku kolonialnym w Kongu.

Po wybuchu I wojny światowej, która zastała go na urlopie w ojczyźnie, w związku z czym powołany został do wojska austro-węgierskiego w stopniu nadporucznika. Służbę pełnił na przemyskim forcie nr XI „Duńkowiczki” (Twierdza Przemyśl), którego był komendantem. Po kapitulacji Twierdzy 22 marca 1915 r. znalazł się w niewoli rosyjskiej.

Z 1916 r. brał udział w formowaniu Korpusu Czechosłowackiego w Rosji. W 1917 r. zastępował komendanta Siódmego Pułku Strzeleckiego i w marcu 1918 r. objął stanowisko dowódcy Grupy Północnej Korpusu Czechosłowackiego w walkach pod Bachmaczem, gdzie został ranny. Po wyleczeniu dowodził od maja 1918 r. Siódmym Pułkiem Strzeleckim i stał się jednym z komendantów Korpusu Czechosłowackiego w walkach na Syberii (pułkownik). W listopadzie 1918 r. objął stanowisko dowódcy legionu ochotników rumuńskich, który walczył na Syberii wspólnie z Korpusem Czechosłowackim i z nim w 1920 r. wyjechał do Rumunii. Od 1921 r. generał brygady i od 1924 r. generał dywizji.

Pobyt w Rumunii zamienił za powrót do ojczyzny, gdzie funkcjonował dalej w wojsku na różnych stanowiskach – dowódca dywizji pieszej w Banskiej Bystrici (1921-31), dowódca dywizji pieszej w Ołomuńcu (1931-35), dowódca Czwartego Korpusu (1935) oraz dowódca lądowych na Morawach i na Śląsku Cieszyńskim (1935-37). W 1937 r. w stopniu generała armii odszedł na emeryturę.

W 1945 r. listownie poprosił ówczesnego ministra obrony narodowej, Ludvíka Svobodę, o przywrócenie do czynnej służby. Nigdy nie doczekał się odpowiedzi.

W 1948 r. został eksmitowany ze swojej willi i wysiedlony do Brna. Wiosną 1950 r. władze komunistyczne zdegradowały go do rangi szeregowca i pozbawiły odznaczeń. Później pracował w muzeum miejskim w Brnie, gdzie m.in. opracował precyzyjny katalog kolekcji broni (jego autorstwa są zarówno rysunki i opisy). Umarł w zapomnieniu 19 sierpnia 1961.

W listopadzie 1989 (po aksamitnej rewolucji) został pośmiertnie zrehabilitowany – przywrócono mu godność generała i odznaczenia.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]