Inocybe catalaunica
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Inocybe catalaunica |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe catalaunica Singer Collnea bot., Barcinone Bot. Instit. 1: 245 (1947) | |
Inocybe catalaunica Singer – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Inocybe leiocephala D.E. Stuntz 1950
- Inocybe leiocephala var. flavidifolia E. Ferrari ex E. Ludw 2017
- Inocybe subbrunnea var. flavidifolia E. Ferrari, Fungi Non Delineati 2006
Holotyp: Hiszpania, Katalonia, Pireneje, Valle De Arán, Bosc de Baricauba, in Abieto, IX.1934 Singer (LE 12646, examined). GenBank acc. nr.KJ399954[3].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Inocybe catalaunica znany jest tylko w niektórych krajach Europy[4]. Andrzej Nespiak w monografii strzępiaków Polski nie wspomina o nim[5]. Na terenie Polski jego stanowisko podano później (w 2005 r.) w okolicach Olkusza[6]. Bardziej aktualne stanowiska tego gatunku podaje internetowy atlas grzybów. I catalaunica zaliczony w nim jest do grupy grzybów chronionych i zagrożonych[7].
Gatunki podobne
[edytuj | edytuj kod]Nasza wiedza o tym gatunku jest ograniczona do holotypu. Można go łatwo odróżnić od innych podobnych gatunków przez migdałowate zarodniki z jednym wyrostkiem i niesymetryczną budowę; jedna strona jest bardziej wypukła od drugiej. Ma też dość cienkościenne kaulocystydy[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2019-12-11] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2019-12-11] (ang.).
- ↑ a b Inocybe leiocephala, a species with an intercontinental distribution range – Disentangling the I. leiocephala – Subbrunnea – catalaunica morphological species complex [online] [dostęp 2019-12-11] (ang.).
- ↑ DiscoverLife [online] [dostęp 2019-12-06].
- ↑ Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ Mleczko P., Beszczyńska M. (w): Godzik B. (red.). Natural and historical values of the Olkusz Ore-bearing Region, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2005, s. 227-250
- ↑ Aktualne stanowiska ''Inocyba catalunica'' w Polsce [online] [dostęp 2019-12-11].