[go: nahoru, domu]
Przejdź do zawartości

Nat Adderley

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nat Adderley
Ilustracja
Nat Adderley (1969)
Imię i nazwisko

Nathaniel Carlyle Adderley

Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1931
Tampa

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 2000
Lakeland

Instrumenty

kornet, trąbka

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Savoy, Riverside, Atlantic

Powiązania

Cannonball Adderley, Lionel Hampton

Instrument
Kornet
Multimedia w Wikimedia Commons
Julian i Nat Adderleyowie, 1966

Nathaniel Carlyle Adderley (ur. 25 listopada 1931 w Tampie, zm. 2 stycznia 2000 w Lakeland)[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, kornecista i kompozytor. Twórca standardu Work Song, do którego tekst dopisał Oscar Brown. Brat Juliana „Cannonballa” Adderleya.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w zżytej rodzinie, którą zawiadywała matka – Jessie Lee „Sugar” z d. Johnson[2][3]. Jego ojcem był Julian Carlyle, w latach młodzieńczych zawodowy trębacz. Miał starszego brata Juliana Edwina. Dorastał w Tallahassee, gdyż rodzice przeprowadzili się po otrzymaniu posad nauczycielskich na tamtejszym Florida A&M University[3].

W wieku dwunastu lat miał swój debiut muzyczny w klubie Edgewood w Tallahassee[3]. Śpiewał sopranem w zespole The Royal Swingsters, prowadzonym przez starszego brata, który już wówczas nosił przydomek: „Cannon” i grał na otrzymanej od ojca trąbce[3]. Julian w 1946 sięgnął po saksofon altowy, a trąbkę przekazał bratu, który dzięki jego i ojca pomocy szybko opanował grę na instrumencie. Przez pewien czas grał z bratem i młodym Rayem Charlesem lokalnych zespołach amatorskich.

W 1950 otrzymał powołanie do U.S. Army. Został przydzielony do orkiestry wojskowej (prowadzonej przez wcześniej powołanego Juliana)[4], z którą koncertował na Dalekim Wschodzie dla żołnierzy amerykańskich podczas wojny koreańskiej[3]. Niemal od razu zamienił trąbkę na mniejszy kornet. Zrobił to wbrew panującej modzie. Kornet był ulubionym instrumentem trębaczy z Nowego Orleanu we wczesnych latach jazzu, ale w okresie bebopu stracił pierwszeństwo na rzecz trąbki[5]. Ponadto dzięki zmianie instrumentu mógł uzyskać ciepłe, bogate brzmienie i płynną tonalność[3].

Po wyjściu z wojska w 1953 wrócił do Tallahassee z zamiarem podjęcia pracy nauczyciela muzyki. Matka usiłowała skłonić go do wyboru studiów prawniczych, on jednak uzyskał magisterium z psychologii oraz licencjat z zakresu muzyki[6]. Kiedy przygotowywał się do rozpoczęcia pracy pedagoga na uniwersytecie Florida A&M, na uczelnię przybył z koncertem Lionel Hampton i zechciał posłuchać gry młodego kornecisty. W rezultacie słynny bandlider zaprosił go do swojej orkiestry, w której grał w latach 1954–1955[1], koncertując m.in w Europie. W tym czasie dokonał także swoich pierwszych nagrań w studiach wytwórni płytowych Savoy i EmArcy[5].

W 1955 w nadziei na pozyskanie angażu w jakimś renomowanym zespole bracia zdecydowali się na wyjazd do Nowego Jorku. Odwiedzili klub jazzowy Café Bohemia w Greenwich Village, w którym występował kontrabasista Oscar Pettiford. Obaj zagrali na próbę z jego zespołem, robiąc duże wrażenie na słuchaczach, łącznie z muzykami grupy: Pettifordem, perkusistą Kennym Clarke’em i pianistą Harace’em Silverem[3]. Dzięki temu występowi zaczęli otrzymywać oferty pracy. Nagrali swoje debiutanckie albumy: Julian – Presenting Cannonball, Nat zaś – That’s Nat Adderley. Jednak do sukcesu i sławy było daleko. W 1956 połączyli siły i założyli hard-bopowy Cannonball Adderley Quintet, ale rok później rozwiązali grupę z braku zainteresowania odbiorców. Następnie kornecista grał przez kilkanaście miesięcy w zespołach saksofonisty barytonowgo Gerry’ego Mulligana, puzonisty J.J. Johnsona i klarnecisty Woody’ego Hermana.

W 1959 „Cannonball” wziął udział w nagraniu bodaj najlepszej płyty w historii jazzu, albumu Kind of Blue Milesa Davisa[5]. W październiku tego samego roku został również reaktywowany Julian Adderley Quintet[1]. Dzięki błyskotliwej, płynnej, wiruozowskiej grze Juliana i bardziej dynamicznemu brzmieniu Nata kwintet cieszył się niesłabnącą popularnością, stając się jedną z najdłużej działających grup powojennego jazzu. Stworzył styl soul jazz, nie porzucając jednak konwencji hard-bop. Działał aż do przedwczesnej śmierci „Cannonballa” w 1975. Nagrał szereg wybitnych płyt. Nat skomponował trzy popularne utwory, które z czasem stały się standardami: The Work Song, Jive Samba i Hummin’. Jednak największym przebojem grupy była kompozycja pianisty Joe Zawinula Mercy, Mercy, Mercy, powstała w 1966. Nat był nie tylko muzykiem zespołu, pełnił bowiem także funkcję jego menadżera.

Po śmierci „Cannonballa” i rozwiązaniu kwintetu w 1975 koncertował w Europie i Japonii z własnym zespołem. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych prowadził kursy muzyczne na Uniwersytecie Harvarda. Jednocześnie występował i nagrywał ze swoją grupą, w skład której wchodzili: kontrabasista Walter Booker, perkusista Jimmy Cobb oraz saksofonista altowy i flecista Vincent Herring. Prowadził zespół przez niemal dwadzieścia lat, aż do 1997, kiedy to z powodu cukrzycy przeszedł amputację nogi[7]. W tym samym roku Florida Southern College przyznał mu funkcję artysty-rezydenta oraz został wprowadzony do Jazzowego Panteonu Sławy w Kansas City w Missouri[5].

Zmarł w hospicjum w Lakeland wskutek komplikacji cukrzycowych[7]. Miał 68 lat. Został pochowany w pobliżu swojego brata na cmentarzu Southside w Tallahassee[2].

Małżeństwo i dzieci

[edytuj | edytuj kod]

Jego żoną była Ann z d. James[2]. Byli ze sobą do końca jego życia. Mieli dwoje dzieci: syna – Nata juniora, muzyka i córkę – Alison[2].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1955
    • That's Nat (Savoy)
    • Introducing Nat Adderley (Wing Records)
  • 1956 To the Ivy League from Nat (EmArcy)
  • 1958 Branching Out (Riverside)
  • 1959 Much Brass (Riverside)
  • 1960
    • Work Song (Riverside)
    • That's Right! (Riverside)
  • 1961 Naturally! – Nat Adderley Quartets (Jazzland Records)
  • 1962 In the Bag (Jazzland)
  • 1963 Little Big Horn (Riverside)
  • 1965
  • 1966 Sayin’ Somethin’ (Atlantic)
  • 1967 Live at Memory Lane (Atlantic)
  • 1968
  • 1969 Calling Out Loud (CTI)
  • 1972
    • Soul Zodiac (Capitol)
    • Soul of the Bible (Capitol)
  • 1975 Double Exposure (Prestige)
  • 1976
  • 1979 A Little New York Midtown Music (Galaxy Records)
  • 1983
    • On the Move (Theresa)
    • Blue Autumn (Theresa)
  • 1991
    • Talkin’ About You (Landmark)
    • We Remember Cannon (In & Out)
    • Autumn Leaves (Sweet Basil)
    • The Old Country (Alfa Jazz)
  • 1993
    • Work Song – Live at Sweet Basil (Sweet Basil)
    • Workin' (Timeless)
  • 1994 Good Company (Challenge Records)
  • 1996 Live at the 1994 Floating Jazz Festival (Chiaroscuro)
  • 2007 Mercy, Mercy, Mercy (Alfa Jazz)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Nat Adderley. allmusic.com. [dostęp 2024-09-10]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Nathaniel „Nat” Adderley. Find a Grave. [dostęp 2024-09-11]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g Adderley, Nat (Nathaniel). Encyclopedia of Jazz Musicians. [dostęp 2024-09-10]. (ang.).
  4. ↑ Nat Adderley. britannica.com. [dostęp 2024-09-10]. (ang.).
  5. ↑ a b c d Nat Adderley. jazztrumpetsolos.com. [dostęp 2024-09-10]. (ang.).
  6. ↑ Scott Yanow, Trumpet Kings – The Players Who Shaped the Sound of Jazz Trumpet, wyd. Backbeat Books, 2001, ISBN 978-0879306403
  7. ↑ a b Nat Adderley, Jazz Cornetist, Is Dead at 68. „The New York Times”. [dostęp 2024-09-11]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nat_Adderley&oldid=74764525”