[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Stanisław Boliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Boliński
starszy sierżant starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1894
Starzenice

Data i miejsce śmierci

4 września 1976
Częstochowa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

27 pułk piechoty
Polski Związek Wolności

Stanowiska

dowódca plutonu
szef wywiadu
komendant obwodu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stanisław Boliński (ur. 29 czerwca 1894 w Starzenicach, zm. 4 września 1976 w Częstochowie) – starszy sierżant Wojska Polskiego, kawaler Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Juliana i Ludwiki z d. Jasińska[1]. Absolwent szkoły miejskiej w Wieluniu. Od 2 października 1916 w składzie POW[1]. Brał udział w akcji rozbrajania żołnierzy niemieckich w listopadzie 1918. Następnie jako dowódca plutonu 10 kompanii III batalionu służył w 27 pułku piechoty z którym walczył podczas wojny polsko–bolszewickiej.

Został odznaczony Orderem Virtuti Militari za „samodzielne uderzenie z plutonem piechoty (30 żołnierzy) na bok i tyły nacierającego baonu bolszewickiego, wskutek czego zaatakowany oddział został zniszczony”[2].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako żołnierz zawodowy w stopniu starszego sierżanta. Brał udział w wojnie obronnej 1939. Od listopada 1939 działał w szeregach Polskiego Związku Wolności w Częstochowie gdzie zajmował stanowisko komendanta Obwodu Śródmieście. Później został zastępcą komendanta głównego, szefem wywiadu i komendantem całego okręgu[2]. Aresztowany przez gestapo w listopadzie 1944, uwolniony przed samym wyzwoleniem w styczniu 1945. Po wkroczeniu wojsk radzieckich aresztowany ponownie przez NKWD i zesłany do Kazachstanu. Z zesłania wrócił w 1949[2]. Po powrocie pracował w Częstochowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego do emerytury w 1950[2]. Zmarł w Częstochowie i został pochowany na cmentarzu Kule[2].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Janiną z d. Oziębło. Mieli dwoje dzieci: Ireneusz (ur. 1924), Halina (ur. 1926)[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Mastalski 2020 ↓, s. 415.
  2. a b c d e f g h i j k Mastalski 2020 ↓, s. 416.
  3. Nowicki 1929 ↓, s. 26-27.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]