[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Podrzeczne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Podrzeczne
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Dalekie

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Podrzeczne”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Podrzeczne”
Ziemia55°25′43″N 26°44′07″E/55,428611 26,735278

Podrzeczne (biał. Падрэчныя, Padrecznyja; ros. Подречные, Podriecznyje) – dawny chutor na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Dalekie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim[1] (od 1926 w województwie wileńskim[2]), w powiecie brasławskim, w gminie Widze[3][4].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 39 osób, 26 było wyznania rzymskokatolickiego a 13 staroobrzędowego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 6 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 12 domach zamieszkiwało 47 osób[4].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Widzach. Podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Widzach[5].

W okresie radzieckim miejscowość miała status chutoru. Została zlikwidowana w 1976 roku[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  2. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 19.
  4. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1325.
  6. Я.Н. Рапановіч: Слоўнік назваў населеных пунктаў Віцебскай вобласці. Мінск: Навука і тэхніка, 1977, s. 290.