[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Pchła kocia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pchła kocia
Ctenocephalides felis
Bouche, 1835
ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

pchły

Rodzina

Pulicidae

Rodzaj

Ctenocephalides

Gatunek

pchła kocia

Synonimy
  • Pulex felis[1]
  • Pulex serraticeps[1]
  • Ctenocephalus enneolus[1]
  • Pulex cati[1]
  • Ctenocephalides felis[1]

Pchła kocia (Ctenocephalides felis) – owad z rodziny Pulicidae. Pasożyt zewnętrzny kota. Poza kotem pchła ta może pasożytować na człowieku[2], psie, szczurze wędrownym oraz innych zwierzętach domowych i dzikich[3]. Jest pasożytem kosmopolitycznym.

Występują następujące podgatunki[4]:

Samiec C. felis osiąga wielkość 1,5 mm długości[2], samica jest większa i mierzy 2,5–3,2 mm długości[2]. Budowa bardzo podobna do pchły psiej z tym że głowa jest bardziej wydłużona a stosunek długości do szerokości głowy wynosi 2:1[2]. Różnią się dodatkowo długością grzebyków (ctenidium) na policzkach, które u pchły kociej są dłuższe[2] Pchły te są w stanie skakać na odległość nawet 150 razy dłuższą od długości ich ciała[5].

Rozwój

[edytuj | edytuj kod]

Jest podobny do pchły ludzkiej oraz pchły psiej. Zapłodnione samice po napiciu się krwi składają jaja. Dziennie około 15 sztuk[6]. Jaja mają kształt elipsoidalny, są barwy białawej[6]. Po 2–8 dniach[2] wykluwają się larwy, które są beznogie, posiadają aparat gębowy typu gryzącego i poruszają się ruchem robakowatym. Odżywiają się ekskrementami i resztkami organicznymi[6]. Stadium larwalne trwa 7–18 dni[2]. Stadium poczwarki zaś 2–14 dni[2]. Po dwukrotnym linieniu następuje przepoczwarczenie w imago w luźnym oprzędzie zmieszanym z ziarnami kurzu[6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Atlas pasożytów człowieka. Lublin: Koliber, 2005, s. 165. ISBN 83-921869-6-6.
  2. a b c d e f g h Parazytologia weterynaryjna tom II, s.87
  3. Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. s. 392.
  4. MK. Rust, MW. Dryden. The biology, ecology, and management of the cat flea.. „Annu Rev Entomol”. 42, s. 451-473, 1997. DOI: 10.1146/annurev.ento.42.1.451. PMID: 9017899. 
  5. Henri. Launay, Les puces (Siphonaptera) : de France et du Bassin méditerranéen occidental, Paris: Fédération française des sociétés de sciences naturelles, 1990, ISBN 2-903052-10-7, OCLC 23849752 [dostęp 2018-12-05].
  6. a b c d Feline clinical parasitology. s. 443.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stefański W., Parazytologia weterynaryjna tom II, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa, 1970
  • Stefan Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1985. ISBN 83-09-00671-3.
  • Dwight D. Bowman: Feline clinical parasitology. Ames: Iowa State University Press, 2002. ISBN 0-8138-0333-0.