[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Romuald Pieńkowski (architekt)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Romuald Pieńkowski
Data i miejsce urodzenia

31 października 1906
Kraków

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1955
Polanica Zdrój

Narodowość

polska

Alma mater

Politechnika Warszawska

Praca
Styl

modernizm

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Odznaka Nagrody Państwowej

Romuald Leopold Pieńkowski (ur. 31 października 1906 w Krakowie, zm. 31 sierpnia 1955 w Polanicy Zdroju) – architekt i urbanista.

Dom Zdrojowy w Wiśle fotografia archiwalna z 1937

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława[1], inżyniera kolejowego, i Romany z Maciejków. Ukończył gimnazjum w Częstochowie, gdzie w 1926 zdał egzamin maturalny o profilu matematyczno-przyrodniczym[2]. W 1932 ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Po studiach pracował m.in. w magistracie miasta Częstochowy (od 15 lipca do 15 października 1928), Biurze Technicznym Banku Polskiego (od 15 maja do 1 września 1929), Biurze Architektonicznym Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (styczeń-lipiec 1931), w pracowniach Zdzisława Mączeńskiego, Jadwigi Dobrzyńskiej i Zygmunta Łobody, Piotra P. Kwieka (1889–1943)[3] i in. Od maja do lipca 1933 praktykował w Biurze Regionalnym Warszawy. W MWRiOP pracował w Wydziale Budowli Szkolnych, współtworząc III album projektów szkół powszechnych. Od 15 listopada 1933 do maja 1937 pracował w Wydziale Komunikacyjno-Budowlanym Urzędu Wojewódzkiego Śląskiego jako urzędnik techniczny w Biurze Planu Regionalnego Zagłębia Górniczo-Hutniczego. Pracował również w firmie architektonicznej Tadeusza Michejdy. Był głównym projektantem planu miasta Lwowa oraz autorem planów miast Rybnika i Tarnowskich Gór (1933–1937)[2]. W latach 1935–1936 ze Stefanem Tworkowskim opracował plany budowy Domu Zdrojowego w Wiśle. Przed 1939 był rzeczoznawcą urbanistycznym Związku Miast Polskich[4].

Od 1945 działał głównie na Śląsku. W latach 1945–1948 przewodniczył Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego. W 1949 był organizatorem Centralnego Biura Projektów Architektury i Budownictwa[2]. W latach 1949–1955 pod jego kierunkiem został opracowany i zrealizowany pierwszy w Polsce projekt regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego GOP.

Działacz śląskiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich: sekretarz ZO SARP (1934–1936), wiceprezes ZO SARP (1947–1949), prezes ZO SARP (1951–1953). W latach 1949–1951 był prezesem Towarzystwa Urbanistów Polskich[4][5].

Od 9 maja 1936 był mężem Elżbiety z Cieślów[2] (1911–1994)[6].

Zmarł w Polanicy Zdroju, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 274-5-20,21)[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • I nagroda (z Piotrem P. Kwiekiem) w konkursie na projekt szkicowy domu mieszkalnego w Kutnie (1933)[4]
  • II nagroda (ze Stefanem Tworkowskim) za projekt konkursowy planu regulacji miasta Katowice (1935)[2]
  • Nagroda Państwowa II stopnia za wybitne osiągnięcia w projektowaniu i realizacji układu urbanistycznego Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego w minionym 10-leciu (1955)[7]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b M.P. z 1955 r. nr 89, poz. 1114 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie planowania gospodarczego”.
  2. a b c d e Aneta Borowik: Słownik architektów, inżynierów i budowniczych związanych z Katowicami w okresie międzywojennym. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, s. 106–107. ISBN 978-83-226-2106-6.
  3. In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Piotr Paweł Kwiek [online], www.archimemory.pl [dostęp 2024-07-15].
  4. a b c In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Romuald Leopold Pieńkowski [online], www.archimemory.pl [dostęp 2024-07-15].
  5. SARP KATOWICE [online], sarp.katowice.pl [dostęp 2024-07-15].
  6. a b Cmentarz Stare Powązki: LEOPOLD PIEŃKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-09-24].
  7. Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 7, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-15]. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia powszechna PWN, t. 3, Warszawa 1974.