[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Trazymund II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trazymund II
książę Spoleto
Okres

od 724
do 739

książę Spoleto
Okres

od 740
do 742

książę Spoleto
Okres

od 744
do 745

Dane biograficzne
Data śmierci

745

Ojciec

Faroald II

Trazymund II lub Trasamund II (ur. ? – zm. 745) – longobardzki książę Spoleto w latach 724–745, dwukrotnie odsuwany od władzy przez króla Liutpranda. Trazymund doszedł do władzy po swym ojcu Faroaldzie II, którego odesłał do klasztoru.

W 737 lub 738 Trazymund zdobył Gallese i w ten sposób przerwał komunikację między Rzymem a Rawenną. Papież Grzegorz III zaproponował zapłatę za zwrot Gallese w zamian za traktat pokojowy z Trazymundem. Traktat obejmował też Grzegorza księcia Benewentu. Liutprand odrzucił traktat jako sprzeczny z jego interesami i jako zdrajcę zaatakował Trazymunda. Zdobył Spoleto 16 czerwca 739 i wyznaczył Hilderyka na jego miejsce. Trazymund uciekł do Rzymu, gdzie Liutprand go oblegał. Król zdobył miasta Amelia, Orte, Bomarzo i Blera, ale papież wciąż odmawiał wydania zbiega. Papież napisał nawet prośbę o pomoc do Karola Młota księcia Franków. Jednak Karol odmówił pomocy.

W grudniu 744 Trazymund odzyskał księstwo i zabił Hilderyka z pomocą papieża i Benewentu, lecz nie zwrócił skonfiskowanych miast papieskich i przymierze z papieżem rozpadło się. Liutprand nie uznał jego powrotu i wyruszył by wywłaszczyć go po raz drugi. Tym razem Liutprand spotkał się z następcą Grzegorza papieżem Zachariaszem w 742 i obiecawszy zwrot czterech zagarniętych miast, sprzymierzył się z mieszkańcami Rzymu i ponownie zmusił Trazymunda do ucieczki. Trazymund został pochwycony i wysłany do klasztoru. Na jego miejsce osadzono Agipranda bratanka Liutpranda. Nowy książę Benewentu Godescalc, następca Grzegorza, ale bez królewskiej zgody, dalej wspierał Trazymunda i stał się następnym celem królewskiego gniewu.

Po śmierci Liutpranda w 744 Trazymund zdołał odzyskać władzę w Spoleto. Przetrwał rok pod rządami słabego króla Hildepranda zwanego Bezużytecznym, dopóki nie zmarł.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]