Yamaha V-max
Producent | |
---|---|
Klasa | |
Okres produkcji |
1985-2007 |
Miejsce produkcji | |
Napęd | |
Silnik |
V4 |
Pojemność |
1198 cm³ |
Moc |
145/106 przy 8500 |
Moment obrotowy |
102 Nm przy 3000 obr./min |
Skrzynia biegów |
5 stopniowa sekwencyjna |
Ogumienie | |
Opona przednia |
110/90-18 |
Opona tylna |
150/90-15 |
Wymiary i masa | |
Wysokość siedzenia |
765 mm |
Masa własna |
283 kg |
Pojemność baku |
12 l +3 l (rezerwa) |
Inne | |
Następca |
Yamaha V-max – japoński motocykl produkowany przez Yamaha Motor Company w latach 1985-2006.
W konstrukcji silnika tego motocykla zastosowano system V-boost, który powyżej 5750 obr./min napełnia pojedynczą komorę spalania wykorzystując dwa gaźniki przez otwarcie dodatkowych przepustnic umieszczonych pomiędzy kanałami dolotowymi. Przepustnice otwierane są automatycznie za pomocą serwomechanizmu elektrycznego, co powoduje nagły wzrost mocy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Po raz pierwszy prototyp V-maxa został zaprezentowany w Las Vegas w październiku 1984 roku. Produkcja została rozpoczęta w 1985 r. z przeznaczeniem na rynek amerykański. W Europie premiera odbyła się rok później, natomiast na japońskim rynku pojawił się dopiero w 1990 roku. Vmax zaprojektowany został na wzór potężnych amerykańskich motocykli Hot rod, wyposażonych w silnik V8. Był to sposób Yamahy na pozyskanie tego segmentu rynku. Nowoczesny i tańszy motocykl z silnikiem V4, dorównujący osiągami Hot rodom mógł brać udział w wyścigach Drag Racers, które w tym czasie zostały uznane w Stanach Zjednoczonych za dyscyplinę sportu.
Krytyka
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy model tego motocykla (produkowany do roku 2006) krytykowany jest za zbyt słabe hamulce w stosunku do swojej mocy i zbyt miękkie zawieszenie powodujące niestabilne zachowanie podczas brania zakrętów przy dużych prędkościach[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Yamaha V-Max. [dostęp 2012-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- „Motocykl” (2/2012), Wydawnictwo Motor-Presse Polska Sp. z o.o., Wrocław 2012, s. 44–52, ISSN 1230-767X.