[go: nahoru, domu]
Wikipedia

Buakaw Banchamek

(Przekierowano z Buakaw Por. Pramuk)

Sombat "Buakaw" Banchamek, do 2012 roku posługujący się pseudonimem Buakaw Por. Pramuk (taj. บัวขาว ป. ประมุข; ur. 8 maja 1982) – tajski bokser, dwukrotny mistrz K-1 MAX, trzykrotny mistrz świata WMC w boksie tajskim, mistrz świata WBC oraz mistrz świata w shoot boxingu.

Buakaw Banchamek
Ilustracja
Banchamek wraz z pasami mistrzowskimi (2015)
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1982[1]
Surin

Obywatelstwo

Tajlandia

Wzrost

174[1] cm

Masa ciała

69[1] kg

Styl walki

boks tajski

Kategoria wagowa

średnia, super średnia

Klub

Banchamek Gym[1]

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

273

Zwycięstwa

238

Przez nokauty

71

Porażki

24

Remisy

12

Multimedia w Wikimedia Commons

Kariera sportowa

edytuj

Boks tajski trenuje od 8. roku życia. W wieku 15 lat wstąpił do klubu Por.Pramuk Gym[2], którego barwy reprezentował do 2012 roku (zgodnie z tajską tradycją przyjął jego nazwę jako swoje ringowe nazwisko). Przez pierwsze lata kariery thai-boxera rywalizował na krajowych galach i turniejach m.in. popularnych w Tajlandii stadionach Omnoi, Lumpini i Rajadamnern, gdzie na tym pierwszym zdobył swoje pierwsze mistrzostwo (2000) wagi piórkowej[2]. Sukces powtórzył rok później zostając mistrzem stadionu Omnoi w wadze lekkiej[2]. W tym samym roku w 2001 mierzył się o tytuł mistrza Lumpini jednak uległ wtedy Charliemu Sor Chaitaminowi.

Przełom w karierze Buakawa nastąpił w kwietniu 2004 kiedy to zakwalifikował się do finałowego turnieju K-1 World MAX 2004 po pokonaniu Nowozelandczyka Jordana Taia. Finał miał miejsce 7 lipca 2004 w Tokio. W ćwierćfinałowym pojedynku Banchamek pokonał po wyrównanej walce w której zarządzono dogrywkę Australijczyka Johna Wayne Parra na punkty, w półfinale znokautował Japończyka Takayukiego Kohiruimaki ciosami kolanami, natomiast w finale pokonał po dogrywce na punkty ubiegłorocznego mistrza K-1 World MAX, faworyta gospodarzy Masato, stając się mistrzem K-1 MAX[2][3][4].

W następnym roku był bliski powtórzenia sukcesu, gdzie podczas finału K-1 World MAX 2005 po uprzednim pokonaniu w ćwierćfinale Jadambę Narantungalaga i Alberta Krausa w półfinale, uległ w finale na punkty Holendrowi Andy'emu Souwerowi[1][4]. Przegrana w turnieju nie zatrzymała Taja, bo już 4 stycznia pokonał utytułowanego Mike'a Zambidisa, natomiast czternaście dni później został mistrzem świata WMC w wadze super średniej po znokautowaniu rodaka Jomhoda Kiatadisaka[5]. 5 kwietnia 2006 ponownie zakwalifikował się do finału K-1 World MAX wygrywając na punkty z Virgilem Kalakodą. 30 czerwca 2006 w Yokohamie drugi raz w karierze zwyciężył w całym turnieju pokonując kolejno Yoshihiro Satō, Gago Drago i w finale obrońce tytułu Andy'ego Souwera przed czasem[1]. Banchamek stał się tym samym pierwszym zawodnikiem który wygrał turniej K-1 World MAX dwukrotnie[4].

 
Banchamek (z lewej) kontra Wital Hurkou, 16 grudnia 2012

Do 2009 walczył przede wszystkim w K-1 mierząc się ze światową czołówką kategorii K-1 MAX. Dwukrotnie kwalifikował się do finałowego turnieju 13 lipca 2007 po pokonaniu Nieky Holzkena i 9 kwietnia 2008 po wygraniu z Albertem Krausem jednak w obu przypadkach rywalizację kończył na pierwszym pojedynku przegrywając w ćwierćfinałach w rewanżach z Japończykami Masato (3 listopada 2007)[4] i z Yoshihiro Satō (7 lipca 2008)[4] - z tym drugim przez ciężki nokaut, notując tym samym pierwszą udokumentowaną porażkę przed czasem[4]. Wcześniej, bo 19 maja 2007 zremisował z Giorgio Petrosyanem zachowując tytuł mistrza świata WMC[6].

23 listopada 2010 wygrał coroczny turniej Shoot boxingu S-Cup 2010, w finale pokonując przez TKO Tobiego Imadę[4][1]. W latach 2010–2012 walczył w wielu miejscach na świecie, będąc niepokonanym w ponad dwudziestu pojedynkach z rzędu gdzie w pokonanym polu zostawiał m.in. Warrena Stevelmansa czy Dżabara Askierowa. Ponadto zdobył pas mistrzowski WMC wagi junior średniej i wygrywał w dwóch edycjach turnieju Thai Fight w 2011[7] i 2012[8].

W marcu 2012 roku ogłosił odejście z klubu Por.Pramuk i założył własny Buakaw Banchamek Gym[9].

Po ponad trzech latach przerwy w październiku 2013 wrócił do K-1, startując w turnieju K-1 World MAX 2014. Mimo iż sam turniej nie był mocno obsadzony (poza Banchamekiem, z byłych mistrzów K-1 MAX miał jeszcze wystartować Souwer, jednak ostatecznie się wycofał), to droga do finału nie była prosta dla Taja. W ćwierćfinale dopiero po dogrywce pokonał mało znanego Chińczyka Zhou Zhipenga[10], natomiast w półfinale na punkty wygrał z Koreańczykiem Lee Sung-Hyunem[11]. Między kolejnymi etapami turnieju K-1 które odbywały się na różnych galach, zdobywał mistrzowskie pasy WMC wagi junior średniej (14 czerwca 2014)[12] i WBC Muay Thai (15 sierpnia 2014)[13].

W finale, który miał miejsce 11 października 2014 w Pattayi przegrał przez dyskwalifikację w kontrowersyjnych okolicznościach z Niemcem Enriko Kehlem po tym jak odmówił kontynuowania pojedynku i opuścił ring po zarządzeniu przez sędziów dodatkowej, czwartej rundy[14].

W związku z kryzysem finansowym jaki dopadł K-1 w ostatnich latach, pod koniec 2014 Banchamek jak i wielu klasowych zawodników związał się z dynamicznie rozwijającymi się chińskimi federacjami takimi jak Wu Lin Feng czy Kunlun Fight. 6 czerwca 2015 został mistrzem tej pierwszej pokonując lokalną gwiazdę sportów walki Chińczyka Yi Longa[15] natomiast 24 września 2016 zdobył pas mistrzowski Kunlun Fight w wadze średniej wygrywając z Francuzem Dylanem Salvadorem. 5 listopada 2016 kontrowersyjnie przegrał na punkty w rewanżu z Yi Longiem tracąc mistrzostwo Wu Lin Feng[16]. 10 grudnia 2016 pokonał Białorusina Andreja Kulebina na punkty zostając mistrzem Phoenix Fighting Championship w wadze junior średniej[17].

9 marca 2018 w Abu Zabi przegrał walkę o pas organizacji Enfusion kat. 70 kg z broniącym tytułu Hiszpanem Jonayem Risco jednogłośnie na punkty[18].

Aktorstwo

edytuj

W 2010 zadebiutował aktorsko w filmie Yamada: Droga samuraja grając postać Ai-Seua[19], natomiast w 2017 zagrał główną rolę w filmie Legenda bohatera Połamanego Miecza jako Thongdee[20].

Osiągnięcia[21][2][4]

edytuj
  • 2016: mistrz Phoenix FC w wadze lekkiej
  • 2016: mistrz świata Kunlun Fight w wadze średniej
  • 2015-2016: mistrz świata Wu Lin Feng
  • 2014: wicemistrz K-1 World MAX 2014
  • 2014: mistrz świata WBC Muaythai Diamond w wadze -70 kg
  • 2014-2015: mistrz świata WMC w wadze junior średniej (-69,9 kg/154 lb)
  • 2012: Thai Fight - 1. miejsce (-70 kg)
  • 2011: Thai Fight - 1. miejsce (-70 kg)
  • 2011: mistrz świata WMC w wadze junior średniej
  • 2010: Shoot Boxing S-cup World Tournament − 1. miejsce
  • 2006: mistrz K-1 World MAX 2006
  • 2006-2007: mistrz świata WMC w wadze super półśredniej
  • 2005: wicemistrz K-1 World MAX 2005
  • 2005: mistrz świata S-1 w wadze super półśredniej
  • 2004: mistrz K-1 World MAX 2004
  • 2003: mistrz KOMA GP w wadze lekkiej
  • 2002: Toyota Muay Thai Marathon Tournament - 1. miejsce w wadze 63,5 kg
  • 2001: mistrz stadionu Omnoi w wadze lekkiej
  • 2001: mistrz PAT w wadze piórkowej
  • 2000: mistrz stadionu Omnoi w wadze piórkowej

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g Buakaw Banchamek Biography. yokkao.com. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e BUAKAW : WHAT I WANTED WAS FREEDOM. muaythaigalaxy.com, 2012-12-15. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  3. ↑ Krzysztof Wielkanowski: Buakaw Banchamek - najlepszy z najlepszych. facet.onet.pl, 2016-01-19. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (pol.).
  4. ↑ a b c d e f g h Już 5 czerwca Buakaw Bachamek w Kohorcie!. kohorta.pl. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (pol.).
  5. ↑ Buakaw Por Pramuk. muaythai-fighting.com. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  6. ↑ Fight of the Week: Buakaw Por. Pramuk vs. Giorgio Petrosyan. muaythaiauthority.blogspot.com, 2014-09-24. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  7. ↑ WMC Champion Buakaw wins Thai Fight 2011. wmcmuaythai.org, 2011-12-22. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  8. ↑ Julien LANCHAS: BUAKAW and SINGMANEE win THAI FIGHT 2012. muaythaitv.com, 2012-12-16. [dostęp 2017-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-12)]. (ang.).
  9. ↑ Wesley De Souza: Muay Thai legend Buakaw drops old management, starts his own gym. 25 marca 2012. [dostęp 2012-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-27)]. (ang.).
  10. ↑ K-1 World MAX 2013 Quarter Final 1: Buakaw cudem wygrywa! Wyniki. fightsport.pl, 2013-12-28. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  11. ↑ K-1 World MAX Final 4: Buakaw Banchamek i Enriko Kehl w finale turnieju! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-02-24. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  12. ↑ Monte Carlo Fighting Masters: Buakaw Banchamek i Paweł Słowiński zwyciężają! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-06-17. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  13. ↑ Buakaw Banchamek zdobywa pas WBC Muay Thai! Video. fightsport.pl, 2014-08-20. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  14. ↑ K-1 World MAX 2014 Final: Enriko Kehl mistrzem! Buakaw Banchamek nie wyszedł do rundy dodatkowej! Wyniki!. fightsport.pl, 2014-10-11. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  15. ↑ Nieprawdopodobna walka Buakawa z Yi Longiem na WFL! Nagranie wideo!. fightsport.pl, 2015-06-07. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  16. ↑ Zach Aittama: Wu Lin Feng The Fight of the Century 2 Results: Yi Long Upsets Buakaw Amid Controversy. combatpress.com, 2016-11-05. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  17. ↑ Alessandro Vezzoli: Video & Results: Buakaw vs Kulebin – Phoenix Fighting Championship – 10/12/2016. muayfarang.com, 2016-12-11. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  18. ↑ Buakaw’s winning streak ends at Enfusion 63 in Abu Dhabi. thefightnation.com, 2018-03-10. [dostęp 2018-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]. (ang.).
  19. ↑ Samurai Ayothaya. imdb.com, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  20. ↑ Buakaw Banchamek w głównej roli w filmie o tajskim generale!. fightsport.pl, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (pol.).
  21. ↑ Banchamek Gym - Trainers. banchamekgym.com, 2017-01-19. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Buakaw_Banchamek&oldid=74294951”