[go: nahoru, domu]

Znachor (film 1937)

Znachor – polski film fabularny z 1937 roku. Adaptacja wydanej w tym samym roku powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza pod tym samym tytułem. Znachor okazał się sukcesem kasowym w okresie międzywojennym. W 1938 roku nakręcono drugą część pod tytułem Profesor Wilczur, a w 1939 roku część trzecią Testament profesora Wilczura. Za główny walor filmu uznano próbę poruszenia na ekranie problemu etyki lekarskiej oraz tytułową kreację doskonałego aktora teatralnego i filmowego Kazimierza Junoszy-Stępowskiego[1]. W filmie tym zadebiutował młody aktor Włodzimierz Łoziński[2].

Znachor
Ilustracja
Kazimierz Junosza-Stępowski, odtwórca głównej roli
Gatunek

dramat

Rok produkcji

1937

Data premiery

16 września 1937

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

100 min

Reżyseria

Michał Waszyński

Scenariusz

Anatol Stern

Główne role

Kazimierz Junosza-Stępowski,
Elżbieta Barszczewska,
Witold Zacharewicz

Muzyka

Henryk Wars

Zdjęcia

Albert Wywerka

Scenografia

Jacek Rotmil,
Stefan Norris

Produkcja

Warszawskie Biuro Kinematograficzne Feniks

Kontynuacja

Profesor Wilczur (1938)

Treść

edytuj
 
Kazimierz Junosza-Stępowski, Stanisław Grolicki i Włodzimierz Łoziński w scenie z filmu (źródło: Światowid 1/1939)
 
Elżbieta Barszczewska jako Beata. Kadr z filmu w przedwojennym wydaniu powieści.

Żona znanego chirurga, profesora Wilczura ucieka z kochankiem, zabierając ze sobą ich kilkuletnią córeczkę Marysię. Załamany doktor, włócząc się po mieście trafia do podrzędnego szynku, gdzie zostaje ograbiony i pobity, na skutek czego traci pamięć. Nie pamiętając, kim jest, po kilkunastu latach włóczęgi zamieszkuje na wsi u młynarza. Z czasem zyskuje sławę jako znakomity znachor.

Obsada

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Historia filmu polskiego, tom 2. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1988, s. 290. ISBN 83-221-0368-9.
  2. Orędownik : ilustrowane pismo narodowe i katolickie : wydanie ł[ódzkie]. 1937-03-31 R. 67 nr 73, s. 8

Linki zewnętrzne

edytuj