Kroatofobija
Kroatofobija ili hrvatofobija jest mržnja i strah prema hrvatskom narodu ili Hrvatskoj općenito. Pojam se prvi put pojavio 1919. u engleskom obliku croatophobia u knjizi The Spirit of Russia: Studies in History, Literature and Philosophy autora Tomáša Garriguea Masaryka.
Iako se kroatofobija najčešće vezuje za Hrvatima susjedne narode (Srbi, Bošnjaci, Crnogorci, Slovenci, Mađari, Talijani), odnosno sukobe suparničkih nacionalizama koji su obilježili 19. i 20. stoljeće, određeni fenomeni koji bi se mogli nazvati kroatofobijom datiraju i prije stvaranja Hrvata kao moderne nacije; to se prije svega odnosi na negativne stereotipe o Hrvatima kao „divljacima”, „primitivcima” i „barbarima” koji su bili rašireni na području Italije i Centralne Evrope. U potonjem slučaju za takve stereotipe bila je zaslužna dinastija Habsburg, koja je ljudstvo iz Vojne krajine od 17. do 19. stoljeća koristila u brojnim evropskim ratovima, u kojima su krajišnici stekli reputaciju sličnu kozacima u Ruskom Carstvu. Za vrijeme revolucija 1848. krajiške trupe istaknule su se svojom odanošću dinastiji i gušenju mnogih revolucionarnih pokreta; zbog toga su među liberalnim i lijevim dijelom njemačke i šire evropske inteligencije Hrvati općenito stekli reputaciju zadrtih konzervativaca i reakcionara.
Kroatofobija se ispoljila i nakon Prvog svjetskog rata i stvaranja jugoslavenske države. U Jugoslaviji srpski nacionalisti označavali su Hrvate kao „izdajnički, subverzivni i separatistički element”. S druge strane, relativno visoki udio Hrvata u predratnoj KPJ stvorio je i alternativni negativni stereotip Hrvata kao „bezbožnih komunista” i „subverzivnih ljevičara”.
Negativni stereotipovi o Hrvatima dostigli su svoj vrhunac zahvaljujući Drugom svjetskom ratu, tokom koga je stvorena Nezavisna Država Hrvatska na čelu s fašističkim pokretom ustaša. Zločini koje je taj režim počinio priskrbili su Hrvatima reputaciju „genocidnog naroda” i naroda kome drugi narodi, a pogotovo Srbi, „ne smiju vjerovati”. Iako je ispoljavanje kroatofobije u poslijeratnoj Jugoslaviji zabranjeno i službeno potiskivano pod parolom bratstva i jedinstva, nepovjerenje i negativni stereotipovi prema Hrvatima i Hrvatskoj su se zadržali, a posebno su došli do izražaja za vrijeme uspona srpskog nacionalizma osamdesetih godina 20. stoljeća. Takvim osjećajima koristili su se srpski nacionalisti kako bi potaknuli separatističke pokrete u Hrvatskoj i BiH. Izbijanje bošnjačko-hrvatskog sukoba 1992. proširilo je negativne stereotipove protiv Hrvata i među Bošnjacima. Nakon završetka ratova antihrvatske predrasude mogle su se pronaći i u slovenskoj javnosti, a za što je najviše zaslužan hrvatsko-slovenski granični spor.