hundur

Feroés

• Etimoloxía: do nórdico antigo hundr, de protoxermánico *hundaz, do protoindoeuropeo *ḱʷn̥tós, de *ḱwṓ ("can").

• Pronuncia: [ˈhʊntʊɹ] (AFI)

Substantivo

hundur

1. (Zooloxía) Can.

Referencias

VV. AA. (1985). Føroysk-Ensk ordabók. p. 250. Nám. ISBN 9780907715221.

Islandés

• Etimoloxía: do nórdico antigo hundr, de protoxermánico *hundaz, do protoindoeuropeo *ḱʷn̥tós, de *ḱwṓ ("can").

• Pronuncia: [ˈhʏntʏr] (AFI)

Substantivo

hundur

1. (Zooloxía) Can.

Referencias

Taylor, Arnold R. (1990). Icelandic-English, English-Icelandic Dictionary (Hippocrene Concise Dictionary). p. 47. Hippocrene Books. ISBN 9780870528019.