[go: nahoru, domu]

Przejdź do zawartości

Andrzej Zarycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Etup45 (dyskusja | edycje) o 11:32, 8 maj 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Andrzej Zarycki
Imię i nazwisko

Andrzej Stanisław Zarycki

Data i miejsce urodzenia

17 maja 1941
Zakopane

Zawód

kompozytor, pedagog muzyczny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Andrzej Stanisław Zarycki (ur. 7 maja 1941 w Zakopanem) – polski kompozytor muzyki rozrywkowej, symfonicznej, teatralnej, filmowej oraz poezji śpiewanej.

Życiorys

Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Ma w dorobku nie tylko pieśni solowe, ale również chóralne. Był kierownikiem muzycznym Teatru Lalki, Maski i Aktora Groteska w Krakowie (1985–1997) i Teatru Dramatycznego im. Jana Kochanowskiego w Opolu (1992–1997). Od 1995 r. pracuje jako pedagog w Państwowej Szkole Muzycznej II-go stopnia w Krakowie.

Zdobył nagrody m.in. Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie (1964), XV Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1977) oraz Opolskich Konfrontacji Teatralnych (1987, 1988, 1989). Stworzył kompozycje do ok. 200 spektakli i przedstawień telewizyjnych, m.in.: „Gdy rozum nie śpi”, „Achmatowa”, „Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca”, „Zielona Gęś”, „Ja, Maria Magdalena”, a także „Hymny Janowi Pawłowi II”, „Golgota Polska” (z librettem Moniki Patryk)[1] oraz oratorium „Zesłani” (z librettem Wacława Panka).

W 1966 rozpoczął współpracę z kabaretem „Piwnica pod Baranami” i Ewą Demarczyk, stając się współtwórcą przebojów piosenkarki: „Ballady o cudownych narodzinach Bolesława Krzywoustego”, „Skrzypka Hercowicza”, „Cyganki” czy „Na moście w Avignon”. Jego kompozycje wykonują także m.in. Beata Paluch, Anna Szałapak, Katarzyna Groniec, Katarzyna Jamróz, Hanna Banaszak, Beata Rybotycka i Janusz Radek. Współpracował z reżyserami: Agnieszką Holland, Janem Machulskim, Bogdanem Hussakowskim, Julianem Dziedziną, Andrzejem Rozhinem, Wojciechem Zeidlerem i innymi.

Działalność charytatywna

Działania na rzecz osób niepełnosprawnych rozpoczął w 2006 roku, komponując muzykę do przedstawienia Teatru Radwanek pt. „Calineczka”. Stworzył również kompozycje do kolejnych spektakli „Radwanka”: „Kozucha Kłamczucha” (2007), „Rzepka” (2008), „Komar i Orkiestra” (2009) oraz „Święty Franciszek” (2010).

W roku 2007, na krakowskim Rynku Głównym, zasiadł w jury koncertu finałowego Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty dla uzdolnionych wokalnie osób niepełnosprawnych, którego organizatorem jest Fundacja Anny Dymnej „Mimo Wszystko”, za co został uhonorowany statuetką Przyjaciela Zaczarowanego Ptaszka.

Od 2009 r. zaangażował się w tworzenie nowatorskich aranżacji utworów wykonywanych przez laureatów i finalistów Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty podczas cyklicznych koncertów „Zaczarowane Radio Kraków”, które odbywają się w Studiu im. Romany Bobrowskiej małopolskiej rozgłośni. Objął także stałe kierownictwo muzyczne nad tym cyklem[2].

Filmografia[3]

  • Zazdrość i medycyna (1973, muzyka)
  • Aktorzy prowincjonalni (1978, muzyka)
  • Cham (1979, muzyka)
  • Pobojowisko (1984, muzyka)
  • W cieniu nienawiści (1985, muzyka)
  • Ucieczka z miejsc ukochanych (1987, muzyka)
  • Jemioła (1988, muzyka)
  • Pole niczyje (1988, muzyka, dyrygent)
  • Dziewczyna z Mazur (1990, muzyka)

Dyskografia[2]

  • 2013 - Krajobraz Rzeczy Pięknych (Zaszafie.pl)

Wyróżnienia i nagrody

Przypisy

  1. „Golgota Polska” zrodzona w Krakowie. www.dziennikpolski24.pl, 2010-04-02. [dostęp 2011-12-08].
  2. a b „Zaczarowane Radio Kraków” po raz 20-ty!, „Modny Kraków | Magazyn społeczno - kulturalny” [dostęp 2017-05-06] (pol.).
  3. FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2017-05-06] (pol.).
  4. M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 160.
  5. Andrzej Zarycki. Teatr dla Was. [dostęp 2011-08-13]. (pol.).
  6. Złota Gloria Artis dla Andrzeja Zaryckiego. mkidn.gov.pl, 2012-05-29. [dostęp 2012-11-21].

Bibliografia